De predikant start zijn overdenking met het lezen van Mattheüs 27 vers 45 tot en met 49. In dit gedeelte staat het vierde kruiswoord van de Heere Jezus centraal. "'En vanaf het zesde uur kwam er duisternis over heel de aarde, tot het negende uur toe. Ongeveer op het negende uur riep Jezus met een luide stem: Eli, Eli, lama sabachtani? Dat betekent: Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten? Sommigen van hen die daar stonden, zeiden, toen zij dit hoorden: Hij roept Elia. En meteen snelde een van hen toe, nam een spons, doordrenkte die met zure wijn, stak hem op een rietstok en gaf Hem te drinken Maar de anderen zeiden: Houd op, laten wij zien of Elia komt om Hem te verlossen.’

Ik wil daarbij een stukje voorlezen uit de Kleine Postille van dr. J. Koopmans. Dit boekje verscheen in 1949, enkele jaren na zijn tragische dood aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. In zijn boekje tref je een aantal preekschetsen. Eén van de preekschetsen gaat over het vierde kruiswoord van Jezus Christus: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’

'Op Golgotha worden de laatste dingen openbaar. God heeft de mens verlaten. Wij zouden het niet geweten hebben als Jezus het niet luid in de duisternis had uitgeroepen. Die vreselijke kreet openbaart de afgrond onder ons aller bestaan. Denken wij dan werkelijk de dreigingen daarvan te bezweren door ons beetje christendom? God heeft ons verlaten en wij zijn weerloos tegen het oordeel. Het is uit met de vrolijkheid van het levenslicht, het is uit met de lente en het is uit met de onbevangenheid en het is ook uit met ons uitgerekende leven en welverzekerde bestaan.

Wij leven in een wereld waarop het vierde kruiswoord Gods commentaar is. God heeft de mens verlaten. Zo volkomen dat Hij, toen de Zoon mens werd, ook de Zoon verliet. Op Golgotha komt aan de dag wat menswording, wat vleeswording ten slotte betekent. Zij wil zeggen dat God Zelf in Zijn Zoon Zijn eigen oordeel draagt. Christus heeft ons in onze verlatenheid bezocht en gezocht. Hij is in waarheid gekomen daar waar wij zijn en Zijn klacht in het donker betekent niet dat de breuk doorloopt tot in Gods wezen, maar dat God Zelf Zich stelt in de breuk om haar te helen en ons te behouden. 

Daar waar wij zijn, daar is ook de Zoon van God. Wat het is om het in oordeel te zijn, daar heeft geen mens weet van en daar heeft geen mens gevoel voor. Slechts het geloof hoort het uit Jezus’ roep aan het kruis, dat is een plaatsvervangend klagen uit een plaatsvervangend lijden. Zoals de Heere Christus in het eerste kruiswoord in onze plaats om vergeving heeft gebeden voor wie geen zonde kennen, zo roept Hij in het vierde kruiswoord in onze plaats namens allen die van de hel niet weten.

Uit de hel, dat het einde is van de vleeswording, zoals Hij het einde is van de weg van alle vlees, roept Hij omhoog naar de hemel. Maar het blijft de Zoon die roept. De Heere uit de hemel Die nederdaalde tot in de hel. God heeft ons in de hel van de verlatenheid niet willen laten. Hij heeft geheel ons lot, al onze nood en onze eeuwige schuld voor Zijn rekening genomen. Nu kan niets ons meer dodelijk treffen, nu de Zoon van God onze dood heeft gedeeld en ons uit die dood herschept.

Op hetzelfde ogenblik dat God ons de verlating openbaart, blijkt Hij bij ons te zijn in de verlatenheid. Voorwaar: Gij zijt een God Die Zich verborgen houdt, de God van Israël, de Heiland. Zo klinkt het in Jesaja 45 vers 15.'"